Krzyżowo reagujące reszty węglowodanowe/CCD

Terminem CCD określa się struktury węglowodanowe, które w połączeniu się z białkami tworzą glikoproteiny.

Reszt CCD zostały rozpoznane 40 lat temu. Struktury te zostały zidentyfikowane w szerokiej gamie źródeł alergenów (pyłek roślin, pokarmy pochodzenia roślinnego, jady). Połączenie białka z oligosacharydem może odbyć się w różnoraki sposób, jednak w przypadku klasycznych reszt CCD, połączenie następuje poprzez N (azot grupy aminowej).

W najnowszym wydaniu Molecular Allergy User’s Guide 2.0, w rozdziale „Cross reactive carbohydrate determinants” prof Ronald Van Ree wskazuje:

_{„Fakt, że sIgE dla CCD mogą dać pozytywne wyniki w testach in vitro IgE z ekstraktem alergenu, ale pozostają negatywne w SPT in vivo z tym samym ekstraktem, świadczy o słabej aktywności biologicznej  sIgE dla determinant węglowodanowych”.}

Czy zatem dodatni wynik testu dla ekstraktu alergenów spowodowany obecnością swoistych przeciwciał IgE dla reszt CCD jest wynikiem fałszywie dodatnim?

_{„Celem dobrego testu serologicznego jest czułe wykrywanie specyficznych IgE. Wynik fałszywie pozytywny byłby kwestią tła z niespecyficznym wiązaniem IgE”. To oczywiście nie jest to samo, co rozumie się przez wynik fałszywie dodatni w przypadku sIgE dla CCD. Jest to prawdziwe specyficzne IgE . W tym przypadku, „fałszywie dodatni” oznacza nieistotny klinicznie.„}

W niektórych testach stosowany jest inhibitor CCD. Jak wskazują przeprowadzone badania bloker nie eliminuje CCD całkowicie. Ponadto jak wskazuje prof Van Ree:

_{„Potencjalną wadą zastosowania blokera reszt CCD jest to, że czułość testu diagnostycznego testu jest zmniejszona przez konkurencyjny format wymagający rozcieńczenia surowicy.”}

 

Reklama